از قیاس رضای ما خنده آمد خلق رِ

داستان ما و دسته گل های رضای ما تمامی ندارد. دیروز با خبر شدیم که رضای ما ادعا کرده که خود رِ شبیه گاندی میداند. از همان موقع که این خبر رِ شنیدیم اعصاب همایونی مان به هم ریخته و از فرط عصبانیت سبیل همایونی رِ در حال جویدن هستیم. 

اولن ما در تاریخ 2500 ساله شاهنشاهی خود شاهان و شاهزادگان بسیاری رِ داریم که رضا میتواند خود رِ شبیه آنها بداند. لکن چرا رضای ما  از میان پیغمبران جرجیس رِ انتخاب کرده است؟ بعد هم با این انتخاب رضا شان همایونی خاندان ما آسیب میبیند؟ مردم نمی گویند چرا رضا این گدای نیمه برهنه رِ الگوی خود قرار داده است؟ اصلن چرا راه دور برویم. رضا می تواند خود ما رِ الگو قرار دهد. ما هم در جوانی وقتی از کشور اخراج شدیم با مبارزات بدون خشونت و با کمک انگلیس و آمریکا به کشور بازگشتیم.

دومن ما هر چه نگاه کردیم  به جز شباهت در دماغ، شباهت دیگری رِ بین رضا و گاندی ندیدیم. فلذا یاد داستان بقال و طوطی کچلش افتادیم که خود رِ شبیه مردی کل دانست و خنده مردم رِ باعث شد. مرحوم مولوی درباره این مقایسه می گوید:

از قیاسش خنده آمد خلق را                   کو چو خود پنداشت صاحب دلق را

کار پاکان را قیاس از خود مگیر                گرچه ماند در نبشتن شیر و شیر

جمله عالم زین سبب گمراه شد                         کم کسی ز ابدال حق آگاه شد

هر دو گون زنبور خوردند از محل                  لیک شد زان نیش و زین دیگر عسل

صد هزاران این چنین اشباه بین                          فرقشان هفتاد ساله راه بین

  این زمین پاک و آن شوره‌ست و بد              این فرشته‌ی پاک و آن دیوست و دد

  هر دو صورت گر به هم ماند رواست              آب تلخ و آب شیرین را صفاست